آرتروسکوپی ران

آرتروسکوپی ران

آرتروسکوپی ران، روش جراحی است که امکان مشاهده مفصل ران را بدون ایجاد برش بر روی پوست و یا سایر بافت های نرم فراهم می کند. آرتروسکوپی با هدف تشخیص و درمان طیف وسیعی از مشکلات ران انجام می شود.
در طول آرتروسکوپی ران، دوربین کوچکی به نام آرتروسکوپ وارد مفصل ران می شود. تصاویر گرفته شده با این دوربین، بر روی مانیتور به تصویر در می آیند و از دیگر ابزارهای جراحی نیز استفاده خواهد شد.
از آن جایی که آرتروسکوپ، ابزار جراحی بسیار ظریفی است، نیاز به ایجاد برش های بسیار کوچکی خواهد بود. که از جمله مزایای آن می توان به درد کمتر، دوره نقاهت بسیار کوتاه و بازگشت سریع به زندگی عادی اشاره کرد.

آرتروسکوپی ران، سال هاست که در حوزه ارتوپدی انجام می شود، اما به ندرت پیش می آید که برای شانه و یا زانو مورد استفاده قرار بگیرد.

آناتومی مفصل ران

ران، مفصلی است متشکل از سر توپی شکل و سوکت. سوکت، توسط استابولوم که بخشی از استخوان بزرگ لگن است، شکل می گیرد. سر توپی شکل، همان سر استخوان فمور است که قسمت فوقانی انتهای فمور را شامل می شود.
بافت لغزنده ای به نام غضروف آرتیکولار، سطح توپی شکل و سوکت را پوشش می دهد و باعث تسهیل حرکت استخوان ها بر روی یکدیگر خواهد شد. مفصل، توسط رشته هایی از بافت به نام رباط احاطه شده است که کپسولی را تشکیل می دهند که مفاصل را در کنار هم نگه می دارند.

چه زمانی آرتروسکوپی ران تجویز می شود؟

در صورتی که درد مفصل ران با درمان های غیر جراحی، بهبود نیابد، جراحی آرتروسکوپی از سوی پزشک تجویز خواهد شد. استراحت، فیزیوتراپی، مصرف دارو و یا تزریق از جمله درمان های غیر جراحی هستند که به تسکین التهاب کمک می کنند.
آرتروسکوپی ران می تواند به تسکین علائم ناشی از مشکلات لابروم، غضروف آرتیکولار و یا سایر بافت های نرم اطراف مفصل کمک کند. گرچه این آسیب می تواند ناشی از صدمات وارده باشد، اما برخی دیگر شرایط ارتوپدی نیز می توانند منجر به بروز مشکلاتی شوند. از جمله:
– گیر کردن مفصل ران: اختلالی که در آن استخوان به میزان اضافی در استابولوم و یا سر استخوان ران رشد می کند که نتیجه آن آسیب بافت نرم ران در حین حرکت می باشد.
– دیسپلازی: اختلالی که عمق سوکت ران به طور غیر طبیعی کم است و باعث می شود فشار بیشتری به لابروم برای نگهداری سر استخوان فمور در سوکت وارد شود. در چنین شرایطی، احتمال پارگی و آسیب لابروم بیشتر خواهد بود.
– سینوویت: که با التهاب بافت اطراف مفصل همراه می باشد.
– عفونت مفصل ران

آمادگی قبل از جراحی آرتروسکوپی ران

ارزیابی و تست های مربوطه

قبل از جراحی، باید سلامت جسمانی بیمار مورد بررسی قرار بگیرد. هر گونه مشکل و اختلالی که می تواند روند جراحی را مختل کند، باید شناسایی شود. در صورت وجود شرایط خاص پزشکی، نیاز به انجام تست ها و ارزیابی های بیشتری خواهد بود.
اگر بیمار از لحاظ بدنی در سلامت کامل باشد، جراحی آرتروسکوپی به صورت سرپایی انجام می شود و نیازی به بستری بودن بیمار در بیمارستان نخواهد بود.
مصرف هر گونه دارو و یا مکمل باید به پزشک گزارش داده شود. گاهی نیاز است مصرف برخی داروها قبل از جراحی قطع شوند.
مواردی از قبیل زمان قطع خوردن و آشامیدن مواد غذایی، در اختیار بیمار قرار خواهد گرفت.

بیهوشی

آرتروسکوپی ران عمدتا تحت بیهوشی عمومی انجام می شود. امکان اعمال بی حسی موضعی مانند اپیدورال و یا اسپاینال نیز وجود دارد. در بی حسی موضعی، بیمار کاملا هوشیار است و از کمر به پایین بی حس خواهد شد.

روش جراحی آرتروسکوپی ران

در ابتدا پوزیشن قرارگیری باید به گونه ای باشد که پزشک قادر به وارد کردن ابزارها و مشاهده مفصل باشد.
جهت انجام جراحی، سوراخ کوچکی داخل ران زده می شود و بعد از وارد شدن آتروسکوپ، پزشک قادر به مشاهده داخل مفصل و تشخیص هر گونه آسیب خواهد بود.
مایعی در آرتروسکوپ به جریان در می آید تا امکان مشاهده دقیق و کنترل خونریزی فراهم گردد. تصاویر گرفته شده توسط دوربین نیز بر روی مانیتور نشان داده خواهند شد.
بعد از شناسایی مشکل، ابزارهای کوچک تری از طریق برش های دیگری وارد خواهد شد. بسته به نیازها، امکان انجام سایر روش ها نیز وجود دارد.
مدت زمان انجام جراحی آرتروسکوپی ران، به یافته های بیمار و میزان تغییراتی که باید اعمال شود، بستگی دارد. در پایان جراحی، برش های آرتروسکوپی بخیه زده می شوند و پانسمانی جاذب بر روی پوست گذاشته خواهد شد.

دوره نقاهت آرتروسکوپی ران

بعد از پایان جراحی، بیمار یک تا دو ساعت در اتاق ریکاوری می ماند و بعد از آن مرخص می شود. توصیه می شود فردی از دوستان و یا اعضای خانواده بیمار را همراهی کند. چرا که به دلیل اثرات بیهوشی بیمار قادر به رانندگی کردن نخواهد بود.
بیمار باید برای مدتی هنگام راه رفتن از عصا و یا واکر استفاده کند.
کنترل درد
بعد از جراحی، کاملا طبیعی است که بیمار احساس درد داشته باشد. این بخشی از روند ترمیم و بهبودی است. اقداماتی جهت تسکین درد در نظر گرفته می شوند تا دوره نقاهت نیز با سرعت بیشتری طی شود. مصرف داروهای مسکن از جمله این اقدامات می باشد. داروهایی از قبیل داروهای ضد التهابی و غیر استروئیدی و یا بی حس کننده های موضعی.
علاوه بر داروهای مسکن، مصرف داروهایی مانند آسپیرین احتمال لخته شدن خون را کاهش می دهند.
تحمل وزن
بعد از جراحی، استفاده از عصا الزامی است. در برخی موارد، استفاده از عصا تا زمان از بین رفتن لنگیدن پا نیاز است، که معمولا این بازه زمانی در حدود یک تا دو ماه خواهد بود. هر گونه سوال در این خصوص را با پزشک خود در میان بگذارید.
برنامه تمرینی و فیزیوتراپی برای بیمار در نظر گرفته می شود تا به تسریع روند بهبودی کمک شود. این تمرینات به تقویت قوای عضلانی و بهبود دامنه حرکتی کمک می کنند.

در پایان اینکه

بسیاری از بیماران به طور کامل بهبود می یابند، بی آن که محدودیت حرکتی داشته باشند. طول دوره نقاهت نیز به نوع آسیب وارده بستگی دارد.
در برخی بیماران باید تغییراتی در سبک زندگی ایجاد شود، تا از مفصل محافظت شود. به عنوان مثال، باید از انجام ورزش های سنگین مانند دویدن دوری و به جای آن ورزش های سبک تر مانند شنا و یا دوچرخه سواری مد نظر قرار بگیرند.
آرتروسکوپی به تشخیص و فهم بهتر مشکل موجود در مفصل و در پی آن درمان بیماری مفصل کمک می کند.
Source: https://orthoinfo.aaos.org/en/treatment/hip-arthroscopy/

دکتر محمدعلی قاسمی

دکتر محمد علی قاسمی، متخصص جراحی استخوان و مفاصل، جراح هیپ و لگن و تعویض مفصل هستند. ایشان بورد تخصصی ارتوپدی خود را از دانشگاه علوم پزشکی شیراز و فوق تخصص جراحی لگن و تعویض مفصل خود را از دانشگاه علوم پزشکی تهران و زوریخ سویس اخذ نموده اند. دکتر قاسمی دوره های فلوشیپ ارتروپلاستی و ارتروسکوپی هیپ را در در دانشگاه Gratz اتریش، هامبورگ المان، و دانشگاه زوریخ سویس گذرانیده اند. ایشان فلوشیپ درمان های نگهدارنده هیپ خود را تحت نظر پروفسور گانز، از معروفترین جراحان ارتوپدی دنیا در سویس گذرانیده اند. دکتر محمد علی قاسمی عضو انجمن جراحان زانو و لگن امریکا، انجمن جراحان ارتوپدی امریکا و انجمن هیپ اروپا و انجمن جراحان مفصل ران ایران هستند.