سوالات متداول بازسازی رباط صلیبی

ورزشکارانی که پس از پاره شدن ACL دچار مشکلاتی در چرخش، پیچش و خم کردن هستند جهت مشورت برای جراحی بازسازی ACL باید مراجعه نمایند. به این دلیل که فرآیند چرخش و پیچش‌های متناوب می ‌تواند هم به غضروف مفصل و هم به منیسک آسیب وارد نماید.
توجه داشته باشید که منیسک داخلی در معرض خطری بیشترین آسیب به دلیل پارگی ACL قرار دارد زیرا پس از پاره شدن رباط صلیبی قدامی، بسیاری از عملکردهای آن را منیسک داخلی انجام می‌دهد تا از لغزش زانو به سمت جلو پیشگیری نماید. علاوه بر این برخی از آسیب‌هایی که در زمان پارگی ACL به منیسک ایجاد می‌شود در ابتدا قابل ترمیم هستند و پیش از اینکه این آسیب‌ها تبدیل به آسیب‌های غیر قابل ترمیم شوند باید جراحی انجام شود.
به صورت کلی، اکثر افرادی که دچار پارگی منیسک هستند پس از گذشت 8 الی 10 سال از زمان پارگی ACL دچار آرتریت و سایر علائم آن می‌شوند. به همین علت، دلیل اصلی برای جراحی بازسازی ACL هم ترمیم پارگی‌های منیسک و هم جلوگیری از پارگی منیسک در افرادی که دچار ناپایداری در زانو هستند می‌باشد.

جراحی ترمیم ACL شامل جایگزین کردن پارگی رباط صلیبی قدامی با یک رباط و یا تاندون دیگر است. این پیوند می‌ تواند از بدن خود فرد باشد (اتوگرافت) و یا از یک اهدا کننده تهیه شود (آلوگرافت). در طی جراحی ACL، تونل‌هایی در محل اتصال طبیعی ACL در روی استخوان ران و درشت نی حفر می ‌شود و پیوند در داخل و خارج این تونل‌ها ثابت می ‌شود.
استفاده از بافت پیوندی از بدن خود فرد و یا از بافت جسد به عوامل متعددی چون سن بیمار، سستی بیش از حد، انجام فعالیت‌های ورزشی و …. بستگی دارد.

جراحی ترمیم ACL از طریق جایگزین کردن ACL پاره شده با بافت‌هایی در محل اتصال طبیعی ACL انجام می‌شود. این روش شامل ایجاد یک تونل در استخوان ران و ساق پا و محکم ساختن پیوند در داخل این تونل‌ها است.
روش‌های متعددی جهت تثبیت بافت پیوندی وجود دارد که می‌تواند از طریق پیچ‌های فلزی، قابل جذب پلاستیکی و یا از طریق حلقه و دکمه که در بخش بیرونی تونل‌ها قرار می گیرد انجام داده شود.
به طور کلی روش محکم کردن گرافت‌ها با توجه به روشی که جراح آموزش دیده است انجام می‌شود. روش استاندارد طلایی شامل قرار دادن پیچ‌ها در داخل تونل برای پیوند تاندون کشکک و بخیه‌های حلقه ‌ای با دکمه‌ های بیرونی یا پیچ‌ هایی داخل تونل برای جراحی ترمیم رباط صلیبی قدامی زانو است.

زمانی است که ACL توسط یک تکه استخوان دچار پارگی شده باشد همچنین توجه داشته باشید که پارگی توسط استخوان درشت نی بسیار رایج‌ تر از پارگی توسط استخوان ران است.
در این شرایط اگر کشش داخلی زیادی در ACL پاره شده وجود نداشته باشد، می‌توان استخوان را در محل طبیعی خود ثابت نمود و طوری آن را محکم کرد که قادر به شروع حرکات اولیه ‌ی خود باشد. در شرایطی که بافت به اندازه‌ی کافی استحکام نداشته و نتواند حرکات اولیه خود را انجام دهد می توان گفت که احتمال بالای خطر سفتی وجود دارد.
در ترمیم ACL، شاید برای 10 درصد بیماران که فقط در محل اتصال استخوان ران یا درشت نی آسیب دیده‌اند احتمال ترمیم با بخیه وجود داشته باشد که در این شرایط، تحقیقات در زمینه‌ ی بهبود نتایح همچنان ادامه دارد زیرا در مقالات پیشین نتایج تلاش جهت ترمیم را در طی زمان نشان نداده است.
به همین دلیل، تحقیقات بیشتری برای تعریف بهتر روش‌های انجام ترمیم ACL در شرایط مورد نیاز است. مهم است که این روش‌ها براساس دانش مفید باشد و نه بر اساس بازاریابی‌هایی که توسط شرکت‌ها ارائه می‌شود زیرا نتایج قبلی در ترمیم ACL هیچ گونه شکستی را تا تا دو سال پس از جراحی نشان نداده‌اند.

یکی از مهمترین موارد جهت جلوگیری از تاخیر پس از بازسازی رباط صلیبی (ACL) این است که اطمینان حاصل شود بیمار دوران بهبودی پس از جراحی را به خوبی پشت سر گذاشته است. در گذشته، بسیاری از جراحان تلاش می ‌کردند که بیماران آنها پس از 5 الی 6 ماه تمام فعالیت‌های قبلی خود را از سر بگیرند، اما نتایج حاصل از تحقیقات جدید پیشنهاد می‌نماید که صبر کردن تا 9 ماه ممکن است مزایای بیشتری داشته باشد.
چرا که در این شرایط میزان پیشرفت پس از یک بازه‌ی زمانی 9 ماهه جهت شروع فعالیت‌ها پس از جراحی ACL به طور قابل ملاحظه ‌ای کاهش می‌یابد. به طور کلی، مهم است که اطمینان حاصل شود یک ورزشکار حس درونی، قدرت، استقامت و چالاکی خود را به صورت کامل به دست بیاورد و خطر آسیب مجدد برای وی در حداقل ممکن قرار بگیرد.

توانایی جهت دویدن مجدد پس از جراحی ACL به عوامل مختلفی بستگی دارد. اگر فقط جراحی ACL انجام شود، هیچ منیسک یا رباط پاره شده‌‌ای تحت درمان قرار نگرفته باشد و سطوح غضروف‌ها سالم باشد، بیمار باید ابتدا یک برنامه‌ی توانبخشی مناسب خود را طی نماید.
به طور کلی، به نظر ما یک ورزشکار باید حداقل 4 ماه پس از جراحی ترمیم ACL صبر نماید تا بتواند دویدن را آغاز نماید به علاوه، قدرت مناسب در عضلات چهار سر باید وجود داشته باشد. هدف اصلی ما این است که آنها قادر باشند اسکوات یک پا را بدون اینکه زانو به سمت داخل خم شود را انجام دهند. در این شرایط، اگر بیمار بتواند عملکرد خوبی داشته باشد، به خوبی حرکت را انجام دهد و هنگام انجام حرکت اسکوات یک پا، دچار خمیدگی پا و یا عدم تعادل نشوند، می‌توانند پس از حدود 4 ماه برنامه‌ی دویدن خود را آغاز نمایند. این به عضلات چهار سر اجازه می‌دهد تا به میزان کافی قوی شوند تا از فشار زیادی روی زانو که می‌تواند موجب تورم زانو و آسیب به غضروف (که تا چندین سال بعد متوجه آن نخواهید شد) پیشگیری شود.

اولین علت شکست ترمیم ACL که در تمام مقالات ذکر شده است، پیوند ACL در محل نامناسب در اولین جراحی است. این موضوع می ‌تواند موجب فشار اضافی بر ترمیم پیوند ACL و شکست درمان شود. علاوه بر این، مشکل از بین رفتن رباط در طی جراحی ACL مانند آسیب MCL یا گوشه ‌ا‌ی در قسمت خلفی جانبی فشار قابل ملاحظه‌ای بر پبوند ترمیم ACL وارد می‌نماید که می‌تواند باعث نبود شاخ پشتی منیسک داخلی شود.
دلیل آن این است که شاخ پشتی منیسک داخلی ساختار بعدی است که از لغزش زانو به سمت جلو پیشگیری می‌نماید. در بیمارانی که ممکن است منیسک داخلی را نداشته باشند نسبت به بیمارانی که منیسک داخلی را دارند، پیوند ACL معمولاُ از استحکام کمتری برخوردار خواهد بود به همین علت در برخی از بیماران، این موضوع می‌تواند موجب افزایش بار پیوند شده و در نتیجه پیوند ACL در طول زمان دچار کشیدگی ‌شود.
سایر مواردی که موجب شکست در جراحی ترمیم ACL می‌شود بیمارانی هستند که بافت پیوندی نرم دارد، مانند پیوند همسترینگ (زردپی حفره‌ی پشت زانو)، که سستی بیش از حد دارد. این بیماران که افزایش چشمگیری در ارتفاع پاشنه دارند (بیشتر از 4 الی 5 سانتی‌متر) در معرض خطر بیشتری از کشیدگی پیوند تاندون کشکک هستند. عوامل دیگر شامل بیمارانی با افزایش انحراف خلفی درشت نی (انحراف صفحه ساژیتال درشت نی) است که می‌تواند منجر به افزایش فشار و کشیده شدن پیوند ACL در طی زمان شود.

تقریباً 30 سال است که بازسازی تاندون کشکک ACL به عنوان استاندارد طلایی در نظر گرفته می شود آن هم به این دلیل است که آنها پیوند انتخابی برای پزشکانی هستند که تیم های حرفه ای و برای ورزشکاران سطح بالا را پوشش می دهند با این حال، پیوند همسترینگ نیز می تواند برای تعداد زیادی از بیماران مناسب باشد.
دقت داشته باشید که پیوند همسترینگ برای بیماران با صفحات رشد باز و در بیمارانی که ممکن است پس از بازسازی ACL فعالیت های بدنی کمتری داشته باشند گزینه مناسبی به شمار رود. در حالت کلی، بازسازی ACL تاندون کشکک در بیماران مبتلا به آرتریت یا افرادی که برداشت تاندون کشکک قبلی داشته باشد به هیچ عنوان توصیه نمی شود.
پیوندهای بازسازی ACL همسترینگ قطعاً نباید در بیمارانی که شلی بیش از حد دارند، مانند بیمارانی که ارتفاع پاشنه بالایی دارند، در نظر گرفته شود، زیرا نشان داده شده است که این پیوندها در طول زمان کشیده می شوند.
به طور کلی، طبق تحقیقات انجام شده میزان عقب افتادگی با بازسازی تاندون کشکک در مقایسه با بازسازی ACL همسترینگ کمتر است ولی با این حال، بازسازی ACL می تواند برای اکثر بیماران مناسب باشد.

بازسازی ACL منجر به تعویض کامل زانو نمی شود با این حال، زمانی که فرد دچار آسیب زانو می شود، به خصوص زمانی که بافت منیسک خود را از دست می دهد احتمال بروز آرتروز زانو در وی بیشتر است.
در حالت کلی بیمارانی که بازسازی ACL انجام می دهند، تقریباً 50٪ شانس ابتلا به آرتریت را 20 سال پس از بازسازی ACL خواهند داشت.

میزان موفقیت بازسازی ACL از 60٪ تا 95٪، بسته به پیوند مورد استفاده، تکنیک جراحی و سایر عوامل می تواند متغییر باشد.
به طور خاص، یکی از بالاترین عوامل خطر برای شکست پیوند ACL، بیمارانی هستند که در سن 25 سال یا کمتر، پیوند جسد به نام آلوگرافت را انجام می‌دهند که احتمال شکست برای آن ها می تواند تا 40٪ یا بیشتر باشد.

بازسازی ACL یکی از جراحی های در حال ترویج است و هر سال بین 200000 تا 300000 بازسازی ACL در ایالات متحده انجام داده می شود. 
با همه عوامل متعددی که می تواند منجر به آسیب مجدد ACL شود، ممکن است سالانه بین 20000 تا 40000 ترمیمACL در ایالات متحده انجام گیرد.

هیچ نظر قطعی در مورد این که کدام پیوند ACL ممکن است برای ورزشکاران مناسب تر باشد وجود ندارد ولی در حالت کلی ورزشکاران فشار بیشتری به زانوهای خود وارد می کنند.
طبق نظرسنجی‌های پزشکانی که از ورزشکاران حرفه ای مراقبت می کردند مشخص شده که اکثر ورزشکاران سطح بالا ترجیح می دهند که پیوند تاندون از زانوی خودشان گرفته شود.

بازسازی آناتومیک ACL به این معنی است که پیوند بازسازی در همان مکانی قرار می گیرد که ACL معمولی قرار دارد. بر روی استخوان ران، این بدان معنی است که پیوند تقریباً در خط وسط در امتداد برآمدگی بین کندیل جانبی قرار می گیرد، در حالی که پیوند بازسازی تیبیا اساساً در راستای شاخ قدامی منیسک جانبی بر روی تیبیا قرار می گیرد.

بازسازی BTB ACL از پیوند تاندون کشکک استفاده می کند که به پیوند “BTB” معروف است که استخوان را از کشکک جدا کرده و از نواری از تاندون استفاده می کند و بعد تکه ای از استخوان را از استخوان درشت نی جدا می کند.

بازسازی ACL دو باندل نوعی است که از دو گرافت مجزا برای بازسازی باندل های قدامی و خلفی رباط صلیبی قدامی استفاده می کند.
بازسازی های ACL دو باندل در حدود یک دهه پیش بسیار محبوب بودند، اما مطالعات بالینی و مطالعات بیومکانیکی تفاوت زیادی را بین قرار دادن یک پیوند در مرکز محل اتصال ACL در استخوان ران و درشت نی در مقابل دو گرافت در استخوان ران نشان نداده است.
از جمله دلایلی که ممکن است تفاوت زیادی بین بازسازی ACL یک و دو باندل دیده نشود این است که فاصله بین دو محل اتصال زیاد نیست و با قرار دادن پیوند در وسط تفاوت زیادی ندارد.  

رباط صلیبی قدامی در جلوگیری از چرخش استخوان درشت نی بر روی استخوان ران نقش مهمی دارد. به ویژه، جهت چرخش قدامی جانبی که در هنگام فعالیت‌هایی که همراه با چرخش و یا گردش پس از پارگی ACL انجام می‌شود. به علاوه، زمانی که ACL آسیب دیده است استخوان درشت نی می‌تواند روی استخوان ران و به سمت جلو لغزش داشته باشد. این موضوع به طور ویژه می‌تواند با ایجاد فشار اضافی موجب ایجاد مشکل در شاخ پشتی منیسک داخلی و منجر به پارگی آن شود.
جراحی بازسازی ACL به بیمارانی توصیه می‌شود که دچار عدم تعادل هستند، همچنین به بیماران جوانی که در ورزش‌هایی همراه با حرکات چرخش، گردش و پیچش فعالیت دارند جهت تضمین این موضوع که منیسک خود را پاره‌ نمی‌کنند این جراحی توصیه می‌شود تا از بروز آرتروز در آینده جلوگیری شود.

در طور کلی، کمیته‌ی بین المللی المپیک بیان می‌نماید نوجوانانی که دچار پارگی رباط صلیبی قدامی شده‌اند باید جراحی بازسازی ACL را هرچه زودتر انجام بدهند تا از آسیب به غضروف و پارگی منیسک پیشگیری نمایند. این آسیب در صورت تاخیر در جراحی می‌تواند موجب ایجاد بیماری آرتروز شود.
یکی از مهمترین مواردی که در یک نوجوان باید مورد ارزیابی قرار بگیرد این است که آیا صفحات رشد در آنها هنوز باز است یا خیر. در صورتی که این صفحات رشد هنوز باز باشند از قرار دادن پلاک‌های استخوانی و یا تثبیت کننده‌های سخت در طول صفحات رشد باید خودداری شود تا احتمال توقف رشد در صفحه کاهش پیدا نماید.
معمولاُ این بدان معنی است که این گروه از بیماران بازسازی ACL را همراه با پیوند همسترینگ خواهند داشت. مشکل بازسازی ACL در نوجوانان بسیار مشکل آفرین است زیرا بر اساس نتایج چندین مطالعه ما می‌دانیم که احتمال پارگی رباط صلیبی قدامی در همان زانو و یا زانوی مخالف تا قبل از پایان دوره‌ی نوجوانی تقریباُ حدود 30 درصد است.
به همین دلیل، بیشتر پزشکان جهت اطمینان توصیه می‌نمایند که نوجوانان پیش از اینکه فعالیت‌های ورزشی را آغاز نمایند به منظور کاهش احتمال پارگی مجدد رباط صلیبی قدامی، یک آزمایش عملکردی ورزشی را انجام دهند.

پارگی جزئی رباط صلیبی قدامی می‌تواند شامل یک دسته از ACL به تنهایی باشد. مخصوصا اگر دسته‌ی خلفی جانبی رباط صلیبی قدامی دچار پارگی شود و بیمار دچار مشکل در فعالیت‌های چرخشی، پیچش و یا گردشی شود، ممکن است نیاز به بازسازی دسته‌ی خلفی جانبی رباط صلیبی قدامی باشد. در این وضعیت اگر دسته‌ی میانی پیشین هنوز تقریباُ سالم باشد، توصیه می‌شود آن را خارج نکنید و بازسازی کامل را انجام دهید اما برای حل مشکل در پیچش، گردش و چرخش، جراحی بازسازی دسته‌ی تنها ارجحیت دارد.

استفاده از اتوگرافت تاندون چهارسر ران برای بازسازی ACL تقریباُ یک انتخاب جدید برای بسیاری از افراد است. به نظر می‌رسد این گزینه احتمالاُ انتخاب مناسبی برای کودکان است سپس می‌توان از پیوند همسترینگ استفاده کرد زیرا حجم پیوند ممکن است ابعاد بزرگی داشته باشد.
در مورد استفاده از پلاک استخوانی و یا عدم استفاده از آن، آیا پیوند با ضخامت کامل و یا ضخامت جزئي باید انجام شود، و یا اینکه آیا دستورالعمل‌های توانبخشی باید تغییر نماید، در حال حاضر شواهد علمی کافی وجود ندارد. نتایج مطالعه‌ای که به تازگی انجام شده است نشان می دهد استفاده از اتوگرافت تاندون چهارسر ران نسبت به اتوگرافت تاندون کشکک و یا اتوگرافت همسترینگ 4 الی 5 برابر احتمال پارگی را افزایش می‌دهد. به جز اینکه پیوند، یک پیوند تاندون چهارسر ران است به نظر نمی‌رسد این مشکل به دلیل دوره‌ی بهبود و یا هر گونه مشکل قابل تشخیص دیگری باشد. بنابراین بعضی از همکاران ما که تعداد بسیاری از پیوندهای تاندون چهار سر ران را در اسکاندیناوی انجام می‌دادند، اکنون برای بازسازی ACL، انجام آنها را متوقف کرده‌اند.

دلایل مختلفی ممکن است برای مشکل صاف کردن زانو پس از جراحی بازسازی ACL وجود داشته باشد.
این موارد می‌تواند شامل مشکل در مرحله‌ی توانبخشی پس از جراحی و زمانی باشد که فرد نمی‌تواند توانایی صاف کردن کامل را دوباره به دست بیاورد. هیپوتروفی پیوند رباط صلیبی قدامی با گذشت زمان که می‌تواند موجب بروز “ضایعه سیکلوپ” شود. این ضایعه منجر به تشکیل گره‌ای از بافت می‌شود که می‌تواند از صاف کردن کامل زانو خودداری نماید.
مشکلاتی در حین جراحی بازسازی ACL مانند قرار دادن پیوند در قسمت بیش از حد جلوی استخوان ران که باعث می‌شود بیمار نتواند زانوی خود را صاف نماید. به طور کلی اولین راهکار درمانی برای این مشکل انجام فیزیوتراپی است. در اغلب موارد استفاده از یک آتل اکستنش دینامیک پیشنهاد می‌شود تا بررسی شود آیا بیمار می‌تواند بر مشکل صاف نشدن زانو غلبه نماید.
اگر فیزیوتراپی موثر نباشد جهت تشخیص ضایعه‌ی سیکلوپ، ام آر آی انجام می‌شود. به علاوه، درمان جراحی جهت برداشتن ضایعه‌ی سیکلوپ و یا ناچ پلاستی ممکن است انجام شود و یا اگر این مشکل به دلیل مشکل در توانبخشی پس از جراحی ایجاد شده باشد آزاد کردن کپسول خلفی آرتروسکوپی ممکن است در برخی از بیماران جهت به دست آوردن توانایی صاف کردن کمک کننده باشد.

برای کسانی که اولین جراحی را با استفاده از یک پیوند استاندارد انجام داده‌اند، معمولاُ به محض اینکه بلاک جراحی از بین رفت به بیماران اجازه داده می‌شود تا روی پای خود بایستند. در حالت کلی زمانی که بیماران بتوانند بدون لنگیدن راه بروند می‌توانند استفاده از عصا را کنار بگذارند.
بر اساس مشاهدات، بیشتر بیماران تقریباُ بعد از گذشت 2 هفته می‌توانند عصا را کنار بگذارند. با این وجود برخی از بیماران ممکن است نیاز داشته باشند تا زمان بیشتری را از عصا استفاده کنند و نباید خود را به این بازه‌ی زمانی محدود کنند ولی پیش از اینکه استفاده از عصا را به طور کامل کنار بگذارند باید مطمئن شوند که در هنگام راه رفتن لنگ نمی‌زنند.

استفاده از اتوگرافت تقریباُ بهترین انتخاب در تمام مراحل بازسازی ACL می‌باشد. در این روش از بافت‌های خود بیمار و یا بافت‌های جسد استفاده می‌شود. استفاده از بافت جسد در جراحی بازسازی ACL برای افرادی که چندین بار جراحی بازسازی ACL را انجام داده‌اند و دیگر بافت‌های خودشان در دسترس نیست بهترین گزینه می‌باشد همچنین در بیماران مسن‌تر که معمولاُ کمتر تحرک دارند و زمان کافی برای برای بهبود بافت پیوندی از جسد را دارند این زمان بین 9 تا 12 ماه و یا بیشتر پس از جراحی ممکن است طول بکشد.
به طور کلی، تعریف بیماران مسن‌تر در بین جراحان، متفاوت است، در حالی که به نظر می‌رسد بیشتر بیماران تا سن 60 سالگی می‌توانند در اکثر از بافت پیوندی استفاده نمایند.

طی جراحی بازسازی ACL نیاز است تا بافت‌های پیوندی برداشته شوند تا حفره‌هایی در استخوان ایجاد شود که معمولاُ بازسازی منیسک همراه با این جراحی انجام می‌شود. به همین دلیل، انتظار می‌رود بیشتر بیماران به مدت 2 تا 7 روز پس از جراحی احتیاج به مصرف داروهای ضد درد داشته باشند. در حالت کلی، شروع جلسات فیزیوتراپی زودهنگام و استفاده از کمپرس یخ پس از جراحی می‌تواند شدت درد را کاهش دهد و در کاهش مصرف داروهای مسکن حاوی مخدر کمک کننده است.

دویدن پس از جراحی بازسازی ACL به عوامل بسیار مختلفی بستگی دارد؛ به طور کلی باید به این مسئله توجه شود که آیا این اولین جراحی بازسازی ACL است و اینکه آیا ترمیم پیچیده در منیسک همراه با بازسازی ACL انجام شده است. در این شرایط ممکن است لازم باشد بیمار برای مدتی پس از جراحی دویدن را به تاخیر بیندازد.
به علاوه، اگر بیمار علائم مشخصی از آرتریت را داشته باشد یا قسمتی از غضروف او از بین رفته باشد و آرتریت موضعی داشته باشد؛ شروع فعالیت‌هایی که منجر به بروز ضربه شود پس از جراحی بازسازی ACL ممکن است همیشه گزینه‌ی مناسبی نباشد.
توجه داشته باشید از بیمارانی که جراحی بازسازی ACL داشته‌اند خواسته می‌شود که پیش از آغاز دویدن حداقل 4 ماه تمرینات فیزیوتراپی را انجام دهند، تا مشخص شود آیا می‌توانند تمرین اسکات یک پا را بدون برهم خوردن تعادل انجام دهند این اتفاق معمولاُ بین 4 تا 5 ماه پس از جراحی رخ می‌دهد.

بازگشت به محل کار پس از جراحی بازسازی ACL یک تصمیم کاملاُ شخصی می‌باشد. افرادی که کار آنها پشت میز انجام می‌شود پس از 7 الی 10 روز می‌توانند به صورت پاره وقت به محل کار خود بازگردند، در صورتی که اگر پاهای آنها در معرض تورم بود می توانند زانوهای خود را بالا بیاورند.
همچنین بیمارانی که نیاز به استفاده از نردبان، پله، چرخیدن، پیچش و یا بلند کردن دارند، با توجه به نوع پیوند، سایر جراحی‌هایی که همراه با جراحی پیوند ACL انجام شده است و توانایی‌های کلی قدرت و استقامت در آنها، بین 4 تا 7 ماه پس از جراحی متفاوت است.

جراحی ترمیم ACL، عملکرد ضعیفی دارد بنابراین روش بازسازی ACL پیشرفت پیدا کرده است. به تازگی، برخی از مراکز دانشگاهی روش ترمیم ACL را در شرایط انتخابی مورد بررسی قرار داده‌اند. این پارگی‌ها معمولاُ شامل پارگی‌های خارج شده از استخوان ران می‌شود که دچار کشش درونی نیستند و در شرایط حاد تحت درمان قرار می‌گیرند، که می‌تواند بین چند روز تا چند هفته متفاوت باشد.
تا به امروز، نتایج به دست آمده از محافل علمی نرخ شکست با رقم‌های تقریباُ متفاوتی بین 20 تا 80 درصد را گزارش می‌کنند. بنابراین، باید در مورد در نظر گرفتن روش ترمیم ACL نسبت به روش بازسازی آن محتاط بود، مگر اینکه بیمار در یک مطالعه ی تحقیقاتی باشد. می‌توان به طور قطع بیان کرد که شانس کسب نتایج بهتر در روش بازسازی نسبت به روش تعمیر در حال حاضر بیشتر می‌باشد.

بهتر است که جراحی ترمیم مینیسک همراه با جراحی بازسازی ACL انجام شود دلیل انجام همزمان این جراحی‌ها این است که جراحی بازسازی ACL باعث ایجاد تعادل بیشتر در زانو می‌شود و منجر به ایجاد فشار در هنگام ترمیم مینیسک نمی‌شود. علاوه بر این اثبات شده است که ایجاد حفره‌ها در طی بازسازی باعث آزادسازی فاکتورهای رشد در زانو می شود که می‌تواند احتمال ترمیم مینیسک را افزایش بدهد.
در گذشته برخی جراحان ابتدا ترمیم مینیسک و سپس جراحی بازسازی ACL را انجام می‌دادند. با پیشرفت تکنولوژی و ابزارهای مدرن جراحی در حال حاضر، این نوع جراحی فقط در بیمارانی که یک مرحله جراحی با پیوند استخوان جهت جراحی ترمیم بازسازی ACL دارند انجام می‌شود و نه برای بیمارانی که برای اولین بار است جراحی بازسازی ACL را انجام می‌دهند.

در حالت کلی، اگر جراحی بازسازی ACL به خوبی انجام شود، نتایج جراحی برای 20 سال و یا بیشتر عملکرد خوبی خواهد داشت. این اطلاعات از مطالعات طولانی مدت پیگیری پس از جراحی بازسازی ACL به دست آمده است. بیشترین خطر پس از جراحی بازسازی ACL شامل بیمارانی می‌شود که مینیسک انها به جای ترمیم خارج شده است و در طولانی مدت بیشتر در معرض خطر ابتلا به آرتروز قرار می گیرند.  

متاسفانه در ایالات متحده امریکا هرگونه استفاده از سلول‌های بنیادی توسط FDA به شدت کنترل می‌شود. بنابراین امکان اینکه یک جراحی سلول‌های بنیادی همزمان با جراحی بازسازی ACL انجام شود وجود ندارد مگر در شرایطی که به صورت یک مطالعه‌ی تنظیم شده از سوی FDA مورد پذیرش باشد.
استفاده از مغز استخوان سانتریفیوژ شده که معمولاُ از تاج ایلیاک (بخشی از استخوان لگن) به دست می‌آید در نشریات به عنوان گزارش استفاده از سلول‌های بنیادی گزارش می‌شود. با این وجود میزان سلول‌های بنیادی کنسانتره به دست آمده از مغز استخوان کم است و سایر فاکتورهای رشد موجود  ممکن است بهبود پیوند پس از جراحی بازسازی ACL را تسریع ببخشند.
با این وجود تا امروز هیچ گونه اطلاعاتی علمی حاصل از مطالعات انجام شده نشان نداده‌اند که کنسانتره‌ی آسپیره شده‌ی مغز استخوان (BMAC) در جراحی بازسازی ACL می‌تواند به بافت‌های پیوندی کمک نماید تا سریع‌تر و یا بهتر بهبود پیدا کنند و یا اینکه تغییری در روند زمانی بهبودی نسبت به جراحی‌هایی بازسازی انجام شده ایجاد نماید.

در جراحی‌هایی که با استفاده از بریس داخلی انجام می‌شود یک نوار جراحی به منظور تکمیل و تقویت پیوند بازسازی ACL استفاده می‌شود. تا کنون مطالعات اندکی در مورد اینکه آیا این نوارها می‌توانند در روند بهبود پیوند بازسازی ACL موثر باشند یا خیر انجام شده است. بررسی‌های زمانی نشان می‌دهد که استفاده از ابزار مصنوعی همزمان با جراحی بازسازی ACL مانند دستگاه تقویت لیگامنت 3M هیچ گونه تفاوت و یا منفعتی در هنگام جراحی تقویت بازسازی ACL به همراه ندارد.

تعدادی از بیماران پس از جراحی بازسازی ACL دچار درد در ساق پا هستند زیرا حفره‌های جراحی در استخوان درشت نی از طریق ساق پا ایجاده شده‌اند تا اینکه پیوند در مفصل قرار داده شود. سایر مواردی که می‌تواند پس از جراحی بازسازی ACL موجب ایجاد درد در ساق پا شود شامل تحریک فلزات و یا ایجاد کیست در اطراف دستگاه تثبیت کننده‌ی ACL قابل جذب است.

تقریباُ تمام بیماران پس از جراحی ACL بی‌حسی را تجربه می‌نمایند. دلیل این عارضه این است که عصب حسی پشت ساق پا (saphenous nerve) و به طور خاص عصب زیر کشکک از قسمت درونی فوقانی به سمت خارج زانو عبور می‌کند. بیمارنی که برش‌های پیوند تاندون کشکک و برش‌های همسترینگ دارند بیشتر در قسمت جلوی زانو دچار بی‌حسی می‌شوند همچنین بیمارانی که در مینیسک داخلی و یا جانبی ترمیم انجام داده‌اند نیز در اطراف برش‌ها جراحی بی‌حسی خواهند داشت.

زانوی برخی از بیماران که دچار پارگی ACL می‌شوند بلافاصله پس از آسیب وارده سفت و متورم می‌شود. در صورتی که آسیب همزمان به مینیسک و یا آسیب دیگری که نیاز به جراحی سریع نداشته باشند (مانند پارگی رادیال مینیسک، پارگی باکت هندل مینیسک و یا آسیب گوشه‌ی خلفی خارجی) این بیماران ابتدا برای  “درمان مقدماتی” ارجاع داده می‌شوند.
در این مرحله بیماران آموزش می‌بینند تا حرکت زانوی خود را بهبود ببخشند و همچنین میزان تورم پیش از جراحی کاهش بیابد. مهم ترین دلیل این مرحله‌ی درمانی این است که اگر زانو در هنگام جراحی سفت و متورم باشد، احتمال سفتی زانو پس از جراحی بازسازی ACL نیز افزایش می‌یابد. بنابراین داشتن یک فیزبوتراپ باتجربه در هنگام جراحی بازسازی ACL برای تضمین کسب بهترین نتایج در بلند مدت اهمیت زیادی دارد.

بیماران بالای 50 سال که در چرخش، پیچش و حرکت لولایی پا دچار مشکل هستند، به ویژه افرادی که اسکی انجام مي‌دهند و یا به صورت حرفه‌ای ورزش می‌کنند پیش از اینکه دچار آرتریت شوند باید جراحی بازسازی ACL را انجام دهند. توصیه می‌شود اگر این افراد دچار پارگی مینیسک هستند به منظور حفاظت از پیوند ACL و همچنین کاهش خطر ابتلا به آرتریت در آینده، اقدام به ترمیم پارگی مینیسک نمایند. ما در مرکز درمانی خود به این نتیجه رسیدیم که نتایج درمان در افراد بالای 50 سال با نتایج درمان در نوجوانان و افرادی که رنج سنی 20 سال هستند، مشابه است، بنابراین سن به خودی خود نمی‌تواند به عنوان عاملی جهت بازداری از جراحی بازسازی ACL در نظر گرفته شود.

چندین مقاله‌ی علمی که نتایج آن با دقت توسط متخصصین مورد بررسی قرار گرفته است در مورد اینکه حفره‌های بازسازی در بهترین حالت در کدام قسمت باید قرار بگیرند، وجود دارد. در واقع آنها محدوده‌ی قرار گرفتن را به جای محل دقیق، نشان می‌دهند. به طور کلی در یک عکس رادیوگرافی زانو تونل ACL و قطعات مورد استفاده در جراحی نباید بالاتر از خط Blumensaat قرار بگیرند. این نشان می‌دهد که پیوند بیش از اندازه در مرکز و یا در جلو قرار گرفته است. به علاوه، محل بازسازی رباط صلیبی قدامی درشت نی باید تقریباُ 40 درصد قسمت جلو تا پشت درشت نی را در عکس نیم رخ اشعه ایکس شامل شود.
تصاویر اشعه ایکس نیم رخ زانو موقعیت‌های آناتومیک جراحی ترمیمی بازسازی تونل ACL را نشان می‌دهد. به این نکته توجه کنید که پیچ تیتانیوم فیکس کننده در استخوان ران در زیر خط Blumensaat قرار گرفته است (با علامت ستاره‌ها مشخص شده است) و در قسمت یک چهارم پشتی استخوان ران قرار دارد. در این شرایط پیوند بازسازی ACL قادر به اجرای عملکرد طبیعی ACL به بهترین شیوه است. تونل اصلی ACL که با دکمه‌ی فلزی مشخص شده است در موقعیت آناتومیک قرار نگرفته است و منجر به شکست نتایج پیوند ACL می‌شود.

یکی از نکات مهم برای بهبودی پس از جراحی بازسازی ACL، تلاش برای کاهش ورم بلافاصله پس از جراحی است. این امر می‌تواند به روند توانبخشی کمک کند. بازیابی کامل زانو می‌تواند چالش برانگیز باشد، اما استفاده از یک بالش زیر پاشنه برای اینکه نیروی جاذبه به صاف شدن زانو کمک کند، در طول توانبخشی اولیه مفید است.
با این حال، قرار دادن بالش زیر زانو می‌تواند منجر به تجمع بیشتر خون در زانو و اسپاسم همسترینگ شود و صاف کردن زانو را دشوار کند. همانطور که در توانبخشی خود پیشرفت می‌کنید، مهم است که گام‌های کوچکی به جلو بردارید تا از درد بیشتر و ورم جلوگیری کنید. وجود ورم می‌تواند باعث ضعف عضله شود، بنابراین به حداقل رساندن ورم به تضمین یک برنامه توانبخشی با نتیجه‌ی سریع و موثر در دراز مدت کمک می‌کند.

پیچ های تیتانیومی برای بازسازی اتوگرافت (پیوند از خود شخص) تاندون کشکک و دیگر پیوندهای مربوط به استخوان، انتخاب ارجح هستند. آنها همچنین معمولاً برای پیوندهای بازسازی بافت نرم استفاده می‌شوند. پیچ‌های تیتانیومی بعد از جراحی بازسازی ACL مشکلی در اسکن MRI ایجاد نمی‌کنند و به راحتی در اشعه ایکس قابل مشاهده هستند که به ارزیابی جایگذاری پیوند کمک می کند.

پس از جراحی بازسازی ACL، طبیعی است که زانو در چند ماه اول صداهای تق تق داشته باشد که معمولاً به دلیل ورم داخل زانو ایجاد شده صافی کم زانو را به همراه دارد یعنی وقتی زانوی خود را حرکت می‌دهید، بافت‌های آن می‌توانند صداهای تق تق و ترک خوردن ایجاد کنند.
در بیشتر موارد، با قوی‌تر شدن عضلات چهارسر ران و کاهش ورم، این صداها نیز از بین می‌روند. اگر این صداها دردناک نباشند، معمولاً به دلیل حرکت طبیعی بافت است. با این حال، اگر احساس درد می‌کنید، باید به جراح خود مراجعه کنید تا علت آن مشخص شود.

ما به طور کلی توصیه می کنیم از داروهای ضد التهابی مانند ایبوپروفن یا ناپروسین برای 3 تا 4 ماه اول پس از جراحی بازسازی ACL استفاده نکنید چرا که این داروها می توانند بر بهبود استخوان ها و اتصال متقابل کلاژن تأثیر بگذارند. اگر به یک داروی مسکن نیاز دارید، استامینوفن معمولا برای اکثر بیماران توصیه می شود.

بیمارانی که شکست پیوند ACL را تجربه می کنند ممکن است در چرخش یا حرکت زانو مشکل داشته باشند. آنها همچنین ممکن است در امتداد قسمت داخلی پشت زانو احساس درد کنند که می تواند نشان دهنده پارگی احتمالی مینیسک به دلیل بی ثباتی زانو باشد.
مطمئن ترین راه برای تعیین اینکه آیا پیوند بازسازی ACL ناپایدار است یا خیر، از طریق معاینه فیزیکی، به ویژه تست تغییر محور مثبت است. تست تغییر محور مثبت اغلب با پیوند بازسازی ACL کشیده یا پاره شده همراه است که قطعی تر از MRI است. شایان ذکر است که MRI ممکن است به طور دقیق پیوند بازسازی ACL شل را نشان ندهد.

روند بهبودی پیوند بازسازی ACL به نوع پیوند مورد استفاده بستگی دارد. پیوند تاندون کشکک معمولاً در عرض 6 هفته بهبود می یابد همچنین پیوند تاندون همسترینگ ممکن است تا 3 ماه طول بکشد تا بهبود یابد.
ماده اصلی پیوند در مفصل معمولاً حدود 3 تا 4 ماه پس از جراحی در ضعیف‌ترین حالت خود قرار دارد. بازگرداندن خونرسانی مناسب به بافت می تواند 9 تا 12 ماه یا بیشتر طول بکشد. تحقیقات در مورد این موضوع ادامه دارد و در حال حاضر هیچ پاسخ قطعی برای تک تک بیماران وجود ندارد.

اکثر جراحی های بازسازی ACL اکنون به صورت جراحی سرپایی انجام می شوند، به این معنی که بیماران می توانند در همان روز به خانه بروند. با این حال، اگر رباط‌های اضافی در حال بازسازی یا تعمیرات پیچیده منیسک وجود داشته باشد، ممکن است لازم باشد بیماران یک شب در بیمارستان بمانند.

انتخاب بیهوشی برای بازسازی ACL معمولاً با مشورت متخصص بیهوشی انجام می شود. جراحان ارتوپد می توانند با گزینه هایی مانند بیهوشی اپیدورال، نخاعی یا بیهوشی عمومی کار کنند. انجام بازسازی ACL تحت بی حسی موضعی چالش برانگیز است زیرا بیمار ممکن است دچار تنش شود و ارزیابی پارگی منیسک و قرار گیری زانو به درستی را دشوار کند. 

برای بازسازی ACL که در آن عصا برای مدت طولانی به دلیل اعمال جراحی اضافی مورد نیاز نیست، دستورالعمل کلی این است که از عصا استفاده کنید تا زمانی که بتوانید بدون سختی خودتان راه بروید که معمولاً در حدود 2 هفته برای اکثر بیماران نیاز است.

زمان بازگشت به ورزش و فعالیت‌های روزمره پس از بازسازی ACL مشخص نیست، اما ورزشکارانی که قبل از پایان 9 ماه شروع به ورزش کرده اند، بیشتر در معرض خطر پارگی مجدد هستند. عواملی مانند نوع پیوند مورد استفاده، سایر بازسازی های رباط و پارگی منیسک نیز باید در نظر گرفته شوند.
به ویژه نوجوانان باید قبل از شروع مجدد ورزش، قدرت، استقامت، چابکی و تعادل را به طور کامل به دست آورند زیرا خطر پارگی مجدد آنها بدون انجام معاینه‌ی دقیق فیزیکی توسط جراح بیشتر است. به دلیل افزایش خطر پارگی مجدد، معمولاً بازگشت به ورزش قبل از 9 ماه پس از انجام ACL توصیه نمی شود.

هنگام بحث در مورد بازسازی ACL، سوالات مهمی هستند که میتوانید برای درک بهتر پروسه ی جراحی از جراح خود سوال کنید. با این سوال شروع کنید که آیا جراح از بافت خود شما (اتوگرافت) استفاده خواهد کرد یا خیر. این انتخاب می تواند بر موفقیت این روش تأثیر بگذارد. شما همچنین می توانید در مورد نوع خاص خود پیوند مانند تاندون کشکک، همسترینگ یا تاندون چهار سر ران پرس و جو کنید، زیرا هر کدام مزایای خاص خود را برای بیماران مختلف دارند.

به طور کلی، ما می خواهیم بیماران قبل از انجام گلف، قدرت و ثبات خوبی داشته باشند. در اکثر شرایط، می توان گلف را در حدود 4 ماه پس از بازسازی ACL شروع کرد.

درمان با سلول های بنیادی واقعی به دلیل قوانین FDA در ایالات متحده در دسترس نیست. استفاده از کنسانتره آسپیرات مغز استخوان، که اغلب “سلول های بنیادی” نامیده می شود، هیچ شانسی برای التیام ACL کاملاً پاره شده ندارد. بنابراین، اکثر بیماران اگر مشکلات مربوط به پیچش، چرخش و سایر فعالیت‌ها را تجربه کنند ، باید بازسازی ACL را به عنوان درمان توصیه شده در نظر بگیرند. 

در برخی از بیماران مبتلا به آرتریت در قسمت داخلی ران، تشخیص اینکه آیا مشکلات آنها ناشی از پارگی ACL است یا آرتریت، می تواند چالش برانگیز باشد. برای ارزیابی این مشکل، غربالگری با بریس تخلیه کننده داخلی مهم است. اگر درد بهبود یابد و با تخلیه ناحیه آسیب دیده بهتر عمل کند، نشان می دهد که درد مربوط به آرتریت است. در چنین مواردی، استئوتومی ممکن است برای جابجایی تراز و تسکین زانویی مفید باشد. با این حال، اگر بیمار ناپایداری همراه با آرتریت داشته باشد، ممکن است به جای استئوتومی، بازسازی ACL توصیه شود.

پیوند استخوان معمولاً برای بیمارانی استفاده می شود که قبلاً بازسازی ACL ناموفق را تجربه کرده اند. در برخی موارد، تونل قبلی ممکن است به دلیل پیوند قبلی بزرگ شود و ادامه بازسازی مجدد با استفاده از پیوند جدید خطرناک باشد. برای رفع این مشکل، تونل بزرگ شده از طریق آرتروسکوپی تمیز می شود و پیوند استخوان برای پر کردن تونل ها قرار می گیرد. پس از بهبود پیوند استخوان، می توان بازسازی ACL را انجام داد و تونل های جدید را در موقعیت آناتومیک صحیح قرار داد.

هیچ محدودیت سنی خاصی برای بازسازی ACL وجود ندارد زیرا به سطح فعالیت، سلامت کلی بیمار و اینکه آیا بیمار بی ثباتی را تجربه می کند یا خیر بستگی دارد. ممکن است در ابتدا برای بیماران مسن‌تر بریس‌های ACL تجویز شود تا ارزیابی شود که آیا می‌توانند ثبات و عملکرد را بازگردانند یا خیر.
در برخی موارد، بریس‌ها ممکن است تسکین موقتی ایجاد کنند. در چنین شرایطی، بازسازی ACL ممکن است توصیه شود. غربالگری این بیماران، اطمینان از انجام توانبخشی مناسب و در نظر گرفتن استفاده از بریس ACL قبل از تصمیم گیری در مورد جراحی برای پارگی ACL بسیار مهم است.

بازسازی ACL با استفاده از باند ایلیوتیبیال معمولاً در بیماران بسیار جوانی که صفحات رشد باز دارند انجام می شود. اجتناب از صفحات رشد در طول جراحی برای جلوگیری از توقف صفحه رشد و تغییر شکل زاویه ای در زانو بسیار مهم است. این روش در گذشته بیشتر مورد استفاده قرار می گرفت، اما امروزه عمدتاً در بیماران 5 تا 10 ساله که صفحات رشد هنوز کاملاً باز هستند استفاده می شود.

مدت زمان جراحی بازسازی ACL می تواند بر اساس عوامل مختلفی متفاوت باشد. اگر صرفاً بازسازی ACL بدون پارگی منیسک اضافی یا آسیب رباط باشد، فرآیند شامل برداشت و آماده‌سازی پیوند، حفاری تونل‌ها در موقعیت‌های صحیح و ایمن‌سازی پیوند در تونل‌ها است.
بررسی کامل کل زانو برای بررسی آسیب های دیگر بسیار مهم است زیرا نادیده گرفتن آنها، مانند پارگی ریشه منیسک جانبی، می تواند منجر به شکست پیوند شود. به طور کلی توصیه می شود برای بازسازی ACL از بافت خود بیمار استفاده شود.